My Christmas was kinda Unsual this Year

I was asking what I could do during my Christmas vacation in my previous blog. Usually, I always stay at home, watching TV, and surfing the net. Sometimes, I read books (school books).

But this year's Christmas vacation has been unusual. Two days before Christmas, I went out with my three close college friends. Two of them are also working now so less time of being together, having chit-chats and all. One of my friends is working somewhere in Makati. She is not working as a call center agent but her shift is during night time. And, would you imagine she is the only one working during that shift? When she told us about this, I laughed really hard. She has no office mates around in their floor. In short, she has no one to talk to. When she goes home from work, no one is in their boarding house because her friends are working during daytime. In other words, she has no SOCIAL LIFE when she started working during night time.

I decided to ask her out with our other friends before I get busy again with my work and studies. My closest friend gave a treat. We ate pizza. Yes, pizza, my favorite. Since there were a lot of people eating there, we decided to move and transfer to Starbucks to have a nicer environment. We really had a great time exchanging stories. I really missed those moments I had with them during our college days. Kumbaga sa anti-virus, na-update na ang mga database namin.

On Christmas eve, we went to my Tita's house which is ten houses away from our home. We had a great kwentuhan. And, we had fun because the kids there were still playing that time. The next day, we attended the mass with the kids. At long last, I attended the mass again. I cannot remember the last time I went to church to attend the eucharist.

The day after Christmas, my family and my mother's siblings went to their Tita's house in Novaliches. The place was quite far from our place. It is near SM Fairview. We took the longer route, I think. When we took the Commonwealth--North Ave-EDSA route, it took us shorter time to arrive home. It was my first time to visit them. We just brought some food and we ate lunch there. My mother and her siblings visit them every Christmas. I, being some sort of anti-social, did not go with them. Just to make a difference, I tried to come with them. I had fun naman except the route which really bored me a lot.

And to top it all off, since I am now a part of the labor force, I am obliged to give aguinaldo to my inaanak and to the elders. I had three inaanak. The two of them are close to me. I already brought them clothes before Christmas but still I gave them aguinaldo. This is actually the first time I gave aguinaldo. I really have no choice because of the social norms. Since it's Christmas, it's the time of giving. Sabi nga nila, it's better to give than to receive. Sabi ko naman, iba pa rin ang feeling pag ako ang tumatanggap kaysa ako ang nagbibigay. hehehe!

Reasons... and Reasons

I really missed blogging. I used blogging as my avenue or outlet for my emotions. But for the past few days, nothing really triggered me to write something about something.

Here are some reasons why I created my blogs before:
1. I am so happy. Something happened between me and my crush. Kilig moments. And the like.
2. I am so sad. Things fall apart. People come and go. Depressed. Lost in a competition.
3. I am so mad. Vengeance. Anger. Karma.

Basically, none of them happened in the past two months I think. That's why, I have nothing interesting to write.

Well, before the year ends, I will be making a year-ender. A sort of an evaluation of year 2009.

And, matatapos na ang 2009, loveless pa rin ako. :D

My Christmas Vacation

Well, wala pa talagang plano for my Christmas vacation. After this coming Saturday ko na lang poproblemahin iyon.

Naka-attend na ako ng isang Christmas party last week. Nakakatawa kasi first time kong nanalo sa isang raffle draw. Ako pa ang unang nabunot. Sobrang saya ko talaga. Bath towel ang nakuha ko, maganda naman ang tela. Tapos sa exchange gift naman, donuts ang nakuha ko. Mas appreciate ko siguro kung hindi nauubos yung nakuha kong regalo.

Bukas, may Christmas party na naman akong pupuntahan with my co-employees. Somewhere sa Cubao ata ang venue. Sobrang clueless ako dahil hindi ko alam kung saan yun. Tapos sa Thursday, isa na namang Christmas party na kasama na ang ibang staff. Maghohost pa ata ako noon kaya good luck sa akin. May konting presentation pa man din kaming dapat ihanda.

Sa Sabado naman, may lakad daw kami with college friends. I just hope matuloy ito. Treat kasi ng friend ko dahil birthday niya sa mismong Christmas day. hehe.

After that, wala na akong plano para sa 2-week vacation ko. Any suggestion? Gusto kong magkakulay naman ang bakasyon ko at hindi na lang basta magkulong dito sa bahay. I have no friends na pwede isama sa labas or any outing. Napakaloner ko kasi napakaKJ ng friends ko...

Any suggestion? :-)

Looking for One's self

I am still looking for myself.


It seems I cannot find it until now.


I just want to give life to my life.


I am a puzzle with lots of missing pieces right now.


I am lonely.


Please...

Three Days

Lunes nang gabi, wala akong magawa. Naiinip ako. Wala akong maka-text at wala akong makausap. Nainip na rin ako sa Facebook dahil yun at yun din ang nakikita ko. Binuksan ko ang iba ko pang social networking sites pero walang kahit anong bago. Ang ginawa ko - binuksan ko ulit ang MIRC. Matagal na rin akong hindi pumapasok dun - sa Bi-Manila. Dahil wala akong magawa, sinubukan ko ulit kung mayroon akong makakausap na matino dun.

Habang nagpopost ako sa main room ng ad ko, tumitingin ako ng iba pang sites. Dahil sa totoo lang, kung hindi sex ang habol mo, sobrang limit na papansinin ang ad mo. Naka-isang oras na wala pa rin akong makausap nang matino. May nagsend na ng message pero wala ring kwentang kausap. Maya-maya naisipan kong basahin rin ang mga ads na nakapost sa main room. May isang nakahuli ng aking pansin. Sabi niya 6 footer daw siya. Okay. Weakness ko talaga ang height. Gusto ko malapit sa height ko. Kasing tangkad ko or kahit mas mataas sa 5'8. Ayun. Hindi nga niya ASL ko. As usual. Pagkabigay ko, hindi na nagreply. Siguro dahil sa location ko. hehe. Anyway, walang pagsisisi. Sana nga lang hindi siya naghahanap ng sensible na kausap tulad nang nakalagay sa ad niya kasi siya mismo hindi sensible kausap, nang-iiwan pa sa ere.

Pagkatapos nito, nagbasa pa rin ako ng mga ads. May isang ad na nakahuli na naman ng pansin ko. Ayun, pinansin ko tuloy. Hindi kasi kasing usual ng iba yung pinost niya. At mukhang matino ang hinahanap niya. Kinausap ko. Tulad ng karaniwang gawain, palitan ng impormasyon tungkol sa sarili. Nursing siya. Graduate na. 23. Pero hindi pa nagtatrabaho. Magtetake pa lang siya ng board exam sa katapusan. Sabi ko sa sarili ko, utang na loob, nursing na naman. Ang huling relationship ko kasi eh nursing din. Registered nurse na pala siya ngayon. Pero immature pa rin. :-)

Sabi ko I'm working part-time and I'm still studying. Mukhang napatigil siya. Gusto niya ata eh kumikita na. Bigla ko tuloy dinugtong na I'm pursuing my graduate studies. (Tumalbog siguro siya kaagad.) Then, he asked me where I am studying, sabi ko sa UP. As usual, napa-wow siya. Ewan ko ba. Ang taas ng tingin nila sa UP. Pero ganun na nga, nagkausap kami. May mga napagkwentuhan at sabi ko sa sarili ko, okay siyang kausap. Namiss ko yung ganitong chat, sa loob-loob ko. Bihira na talagang makakausap nang ganoon. Sabi ko, mind to exchange digits? Then, he gave his number. Binigay ko rin yung akin. Sabi ko, I'm sleepy na. Text text na lang. Tapos, I think I was the one who insisted to have a phone chat. He gave his landline and we had a phone conversation.

The phone chat lasted for an hour din. Madami kaming napag-usapan. Stranger pa rin tingin ko sa kanya and, most likely, ganun din siya sa akin. Pero parang nung nag-uusap kami parang ang gaan-gaan ng loob ko sa kanya. Sabi ko, antok na talaga ako. May pasok pa ko bukas. It ended there. Kinabukasan, text siya nang text sa akin. Actually, since nagkawork ako, hindi na talaga ako pala-text. I even attempted to apply for a postpaid subscription pero sabi ko sayang lang kasi hindi na nga ako pala-text. So, I was forced to subscribe sa immortaltxt para makareply ako. Ayun, okay siyang katext. Ayaw ko lang yung pagiging makulit niya minsan pag matagal akong magreply. Grabe, sa loob-loob ko, mas matanda ito sa akin ah. Dapat mas patient siya sa akin. It turns out na mas impatient pa siya. Parang bata.

The next day, almost 11 p.m. na ako nakauwi because of my graduate classes. Sabi niya, usap daw kami. Nasa inuman siya with his two girl friends. Despedida raw kasi. So ayun. He called me. Hindi naman siya lasing kaya okay namang kausap. Pinakausap pa nga sa akin yung mga friends niya sa akin eh. His friends know. So, ayun. Ang tagal. 1 a.m. na kami natapos mag-usap. Around 2 hours kaming nagkausap sa phone. Sabi ko, namiss ko talaga yung ganito. Ang tagal na since yung last phone conversation ko na sobrang tagal. Nagpahinga kasi talaga ako sa paghahanap. (hahahaha!)

Anyway, the next day. Nagtetext na naman siya. At makulit pa rin. Pero hello naman, ilang oras na kami magkausap noong gabi. Tapos pati sa text gusto pa rin niya akong kausap. Ang punto ko lang naman, madaling magkakasawaan kapag ganito. At, yun nga ang nangyari sa amin.

I asked him if I could call him that night. Pagkauwi ko, tinawagan niya ako. He was watching a video streaming a net that time. Ang focus niya eh yun at hindi ako na kausap niya noong oras na iyon. So meaning, hindi siya masyadong nagsasalita. Ang tagal na walang nagsasalita. Ayaw ko ring magsalita dahil sa ginagawa niya. Sana hindi na lang siya tumawag. Sabi ko, inaantok na ako. Sabay baba ng phone. Naasar talaga ako noon. Kinabukasan, madalang na siyang magtext. Naramdaman ko naman na may pagkasawa na sa part niya. Kaya, okay lang sa akin. Hindi naman ako nag-expect sa kanya. Unlike before, sobrang dali kong maattach sa mga tulad ng ganyan.

Kinabukasan, nagtext siya. Sabi niya punta ko sa inyo. Overnight ako sa inyo. Well, siyempre sinabi ko ang totoo. Sabi ko, hindi pwede. Mahigpit nanay ko at hindi ako nagdadala sa bahay namin. Malamang, isa lang ang hangad niya. I'm so disgusted. So ngayon, nagkasawaan na kami. Tatlong araw. Three days lang. Expired na agad siya. TSk tsk. Ang hirap talagang makahanap ng magiging partner ngayong panahon na ito.

Sana matagpuan ko na siya at magtagal nang hindi lang three days kundi hanggang may nararamdaman kami para sa isa't isa. (Cheesy...)

Switched to SUN

I just switched to Sun today. The funny thing is I know 4 people only who are also Sun subscribers. I decided to leave my Globe life for a while. What happened last week with Globe was really irritating. Now, I will try using Sun again.

I could still remember when I started using Sun. That was when I was in 3rd year high school. I got involved with a bi guy. We had mutual understanding according to me. But after a month, he left. No calls. No text anymore. Our Sun story ended like that.

Anyway, to readers, if you are also a Sun subscriber, please send me your digits and let's have a short kwentuhan. :-)

My YM id is wapaxwapax.

Thanks guys! :-)

Gone

Hindi ko na maalala kung ano ang itsura niya nang dumating siya sa bahay namin. Siguradong sobrang liit niya pa noon. Nakakatuwa. Masarap alagaan. Naging ulila na ako sa mga katulad niya kaya’t hindi ko talaga maiiwasang sabikin at matuwa nang lubusan nang makita ko siya.

Nasa elmentarya pa ako noon. Hindi ko matandaan kung nasa ikaapat o ikalimang baitang na ako noong dumating siya. Habang tumataas ang baitang ko sa eskwelahan ay nakikita ko rin ang paglaki niya, mula sa maliit at mukhang naghahanap nang kalinga hanggang sa nakakalakad na siyang mag-isa at nakakatakbo na nang mabilis.

Dumaan ang pagtatapos ko sa elementary at nandoon siya. Sa apat na taon ko na inilagi sa hayskul eh mas naging magkalapit kami. Siya ang madalas kong kalaro kapag nasa bahay ako. Siya rin ang lagi kong hinaharot. Madalas rin akong magpahabol sa kanya. Nakikipag-agawan sa kahit anong tela lalo na sa bola.

Kapag tinatamaan siya ng pagkakasakit ay hindi na ako mapakali kung ano ang gagawin ko sa kanya. Ang ginagawa na lang naming ay sinusubuan siya ng asukal para manumbalik ang lakas niya. Naaalala ko pa noon na gustong gusto niya ang MARIE, yung biskwit na mamiso pa dati at lagging isinasahog ng nanay ko kapag nagtitimpla siya ng bola-bola. Matamis din kasi at malutong. Kapag kumakain kami ng chichiria ay hindi niya matiis na hindi humingi sa amin. Siyempre, hindi rin naming matiis na bigyan siya.

Naaalala ko pa noon ay laging nasa labas siya at gusto laging pumasok sa amin. Madalas ko ring hinihila ang nguso niya at bigla naman siya kakawag para makakawala. Ako at ang tatay ko rin ang madalas nagpapasyal sa kanya sa labas at nagpapaligo sa kanya kada linggo.

Kapag gutom na siya, hindi maiiwasan ang pag-iingay niya. Minsan naaasar kami dahil sa ingay niya. Pero madalas, natutuwa pa kami dahil ibig sabihin noon ay dapat na naming siyang bigyan ng pagkain. Madalas din siyang mag-ingay kapag may taong tumatawag sa may gate namin at hindi niya kilala habang kumakawag ang buntot niya.

Kakaiba ang kulay niya. May pagkamala-beige ang balahibo niya sa tuktok o likod niya. Puti na ang kulay sa bandang tiyan at leeg. Minsan nga ay nagbubuhol-buhol pa ang balahibo niya sa may tainga dahil mahaba na at nababasa kapag pinapapaliguan siya. Maliit lang siya. Pero pahaba nang konti.

Lagi ko siyang kinikiliti at hindi mapakali ang kanya paa. Napapahiga pa siya noon. Tapos, bubuhatin ko siya parang sanggol. Hindi siya iimik. Nakatingin lang sa akin. Parang napakapayapa ng pakiramdam niya pag binubuhat ko siya.

Pumasok ako ng kolehiyo. Walang masyadong pagbabago. Medyo naging abala ako sa eskwelahan dahil sa sobrang dami nang ginagawa. Hindi ko na siya maasikaso gayun din ang pamangkin niya, isa pa sa alaga ko. Dumating ang Hulyo ng 2007. Binisita ko sa kulungan ang pamangkin niya. Gusto ko siyang pakainin dahil napansin kong hindi pa niya nagagalaw ang pagkain niya, nang hipuin ko siya ay malamig na siya at matigas na. Wala na siyang buhay. Nang nangyari yun, hindi ko na hinyaang nasa labas lang siya. Simula noon, naging tahanan rin niya ang tahanan namin.

Ilang buwan lang ang nakaraan ay nagkasakit siya. Mukhang latang lata siya. Ayaw kumain ng kahit ano. Puro asukal lang ang pinapakain namin sa kanya. Dinala namin siya sa pinakamalapit na doctor. Nagpablood test siya. Binigyan ng supplements sa pamamagitan ng inheksyon. Sabi niya, sa bato raw ang problema. Hindi na raw magtatagal ang buhay niya. Pero, binigyan pa rin siya ng gamut at bitamina. Hindi ko talaga tinigalan ang pagpapainom sa kanya ng gamot at suplimentaryang tabletas. Hindi rin nagtagal ay bumuti na rin ang pakiramdam niya. Gumaling siya. Tuwang-tuwa talaga ako noong panahon na iyon. Hindi ko inaasahan iyon dahil na rin sa sinabi ng doktor sa kanya. Mas lalo ko siyang pinahalagahan. Mas lalo ko siyang inalagaan. Mas lalo ko siyang minahal.

Nagtapos na ako ng kolehiyo at buhay pa rin siya. Halos nakita niya ang lahat nang pangyayari sa buhay ko mula sa huling mga taon ko sa elementarya hanggang sa nagkatrabaho ako ngayon.

Pag dumadating ako mula sa eskwelahan, siya ang unang sasalubong sa akin at hindi ako lalayuan habang naghuhubad ako ng medyas at sapatos. Gustong gusto niyang hinihimas ang kanyang ulo. Para siguro sa kanya ay lambing ko na iyon sa kanya. Pag tulog pa ako eh hindi siya mapakali at laging binibisita ang pintuan ng kwarto ko.

Nang dumating si Ondoy, pinasok nang baha ang loob ng bahay namin. Ikalawang beses pa lang itong nangyari sa amin. Kailangan kong ipasok siya sa kulungan noon dahil mababasa siya at malulubog sa baha. Madaling nawala ang baha noon sa amin. Pagkalinis naming ng bahay ay inilabas ko na siya. Nagmukhang matamlay na siya. Sinusubukan kong pakainin pero ayaw niya.

Ilang araw pagkatapos noon ay humina siyang kumain. Minsan pa nga eh kailangan ko pang subuan para kumain siya. Nagpabili pa ako sa nanay ko ng atay ng manok dahil yun ang paborito niya. Di naglaon eh naririnig na naming humuhuni siya na tila ba ay umiiyak. Pag hinihimas ko ang ulo niya ay tumitigil naman siya. Pero, lumala pa iyon. Nagigising kami tuwing gabi dahil sa sobrang lakas na ng iyak niya. Hindi na rin siya kumakain at hindi na rin siya makatayo. Gatas at tubig na lang ang ini-intake niya. Sa bawat pag-iyak niya, nahihirapan din ako dahil alam kong nahihirapan siya at wala akong magawa. Dinala namin siya sa doktor para magpakonsulta kung ano ang nangyayari sa kanya. Nagpablood test ulit siya. Sabi ng doktor eh may viral infection raw siya at matanda na rin daw siya kaya hindi siya makatayo. Nagbigay siya ng mga vitamins at gamot para sa buto. Puro supplements na lang daw ang pwede niyang ibigay.

Nang narinig ko lahat nang iyon, sinabi ko sa sarili ko na dapat ko nang tanggapin na kahit anong oras ay pwedeng may mangyari na sa kanya. Sobrang nalungkot ako. Naiisip ko yun pag nasa bus ako. At muntikan na akong maluha. Mahal ko lang nang sobra ang alaga ko. At hindi ko pa matanggap kung ano man ang mangyayari. Ilang araw din kaming napuyat nang nanay ko sa pag-aalaga sa kanya kapag umiiyak siya sa medaling araw.

Nang pinainom ko na siya ng mga tabletas na nireseta ng doktor, parang mas lumala ang nararamdaman niya. Hinihingal siya lagi. Parang hirap na siyang huminga. Ayaw na ring uminom ng gatas na binibigay ko gamit ang hiringgilya. Hindi na rin siya mapakali. Umuungol na rin siya madalas. Sa mga panahong ito, hindi ko na alam kung ano ang dapat kong maramdaman. Gusto kong dugtungan pa ang buhay niya kung kaya ko. Hindi ko matanggap na sobrang bilis ng mga pangyayari. Hanggang sa isang umaga bago ako pumunta sa trabaho, binuhat ko siya at bigla siyang umihi. Nagulat ako nang nakita ko na may dugo nang halo ang ihi niya. Mas lalo akong nalungkot doon. Nahihirapan na ako para sa kanya. Alam kong hirap na hirap na siya sa nararamdaman niya.

I really prayed that night. I told God not to give more burden to my beloved pet. I cried really hard. The next day, she seemed so weaker. She did not want to intake any liquid anymore. But still, I was trying to give her milk. I was forcing her really. I was hoping for a miracle that time. I kept myself busier that day to divert my attention. I was getting more and more depressed with what I had seen. I knew very well how painful it was for her to experience that. When the afternoon came, she was asleep. I finished my dinner and she was still sleeping. I tried to wake her up but she was not responding anymore. She was “comatose.” I went to my room. I cried again. The time was nearing. She would be bidding farewell to us anytime. I did something to divert my attention then my mother called me.

Tinaas niya ang ulo niya. I held her in my arms. Nakita ko na naghihingalo na siya… na malapit nang malagutan siya ng hininga. Ang bilis ng lahat ng pangyayari. Hinahabol niya ang hininga niya. Isang hinga. Isa pang hinga. Sumubsob na siya. Hawak ko pa rin siya. Umiiyak na ako ng panahon na iyon. Hindi na siya humihingi. Sinubukan kong pakinggan ang kung tumitibok pa ang puso niya. Pero wala na. Iniwan na niya kami. Tapos na ang lahat ng paghihirap niya.

I cried really hard. My mother did too. My pet dog for more than a decade just passed away last 22nd. Now, I still feel empty. I always look forward when I wake up that I will see her outside the door of my room. But everything will not happen again. She’s gone. And, she will never come back. But her memories live on. She is one of my beloved dogs. She was my friend who loved me unconditionally.

As of now, I am not yet ready to have a new dog. I am not ready to get attached with a new pet. It really hurts when they leave.

Heart Broken

Should I say that I had my heart broken by someone I really liked so much?

I was about to write a blog regarding him. The week after Ondoy wrecked many properties, I went back to school. After school, I always take a rest. But that week, I felt sick. It's as if I would be having flu and fever. I already took my meds then I went online and opened my FB account. I posted in my status that I felt sick that time. After some hours of surfing the net, I closed my laptop and went back to rest because I had work the next day.

After work, I opened my FB account again. It seemed nothing new except for a new message in my inbox in FB. It was my ultimate crush, for being cute and very intelligent guy. He was giving me pieces of advice on what I should do regarding what I was feeling that time. I just got shocked with that because I did not expect something like that from him. I felt that he was caring for me. It was kinda unusual because why give me a personal message instead of just leaving a comment on my status. (Or, was I just giving some other color to that?)

Super kilig ako nung nabasa ko yun. I was not really expecting something like that especially from him. Parang na-glue gun ata ang ngiti ko sa mukha nung araw na iyon. Super saya ko. Tapos nagreply ako, I told him I felt better na. I took Biogesic already. I hope that I would be okay until the end of the week because I had a lot of things to do. Tapos, nagbigay na naman siya ng advice after I replied to his message. Wala lang. Nasa cloud 9 ako nung mga panahon na iyon.

He is the same guy na namention ko sa previous blog ko na laging nagmemessage sa akin sa FB at YM.

After nun, I always check on his FB account. hahaha! Di naman ako stalker pero I wanted to see his latest updates. Tapos isang gabi, last Thursday night lang I saw his relationship status. Nalakagay MARRIED TO __________. Wala na. Gumuho na ang mundo ko. Girl yung karelasyon niya. So, wala na ang ilusyon kong hindi siya straight. May konting depression pero tanggap ko na. Kaya ngayon, hindi ko na vinivisit ang kanyang page. hahaha! Para maka-move on na ko at makahanap ng bagong ultimate crush. :)

Lost Soul

I do not know if it would be appropriate to call myself a lost soul right now. I want to do so many things and I just do not know how to start even one of them. I have so many plans but none of them have been realized yet. Darn. I am lost, indeed.

I was reading a book and analyzing some items there. I do understand the concepts and yet I cannot fully understand the items which I need to analyze. I am really a having a difficult time looking for answers. It's as if I could not complete the missing piece of a puzzle. I am just wondering why others could easily finish the puzzle and here I am, a lost soul. I do not know if the path I am taking right now were for me. I love what I am doing but it really irks me a lot when I cannot accomplish things like this. I'm good but I think I have to work on something in me that I cannot figure out yet. I would like to solicit a piece of advice from a former mentor this coming week. I need to find solution for this dilemma. I need to be enlightened as soon as possible. This drives me crazy and a little depressed.

In addition to this, I am still open for other "paths." I want to look for another career or profession but I do not want to leave my current profession. I just want something else to keep me busy with. I am thinking what profession would be suitable to me. I just hope I can find the answers eventually so that I can get out of this bleak state of mind.

Back to Normal

I have to admit it. I am one of those who got affected by the typhoon. I did not realize that it would reach that point. Floods entered our home. This is actually the second time it happened. This means that the flood is really very high. My mother and I had to prevent our things, sala set, threadmill, etc. to get wet. After 5 hours, the floods subsided. A lot of dirt remained inside our house. Hence, we needed to clean them up. Before this, I said to myself that I did not want to have my weekly exercise. But because of this, I really burned a lot of calories cleaning up the mess and moving things here and there. It took us more than an hour to clean up our house. We did not put everything back yet to its place because it might rain and floods might enter our house once again. We just started cleaning every corner of our house this morning when we woke up. I mopped the floor and swept every dirt I saw. We put everything in order again. It's good to feel that everything is back to normal again.

To those who really got affected with the typhoon, I hope that you can get over with what happened as soon as you can. (It is so unfortunate for those who lost their loved ones.)

Nature really strikes back, for real.

The Guy I used to Like

Well, I think I have to write this blog tonight.

I received a SMS this afternoon. It says, “Kain ka na beh.” It came from a guy whom I used to like so much. I replied, “Huh?” I knew that it was not really sent to me. He answered, “Wrong sent.” It was for his partner and not for me. I really knew it. I did not know if he were really teasing me or what. But one thing is for sure, I am over him.

We’ve known each other for a couple of years now. He was introduced to me by a friend from UP. I did not know he was with someone that time. He just informed me about it when I said that I was attracted to him. He warned me about it. But I should admit that I did not listen to him.

He is a cool guy. I like talking to him. He is talkative and sensible. From physical attraction, it ascended to a more complicated attraction. I liked him, really. A partner material indeed. But the problem is he’s committed with someone.

By the way, he’s taller than I am by an inch, I think. One of my waterloos.

I did not give up. I really tried my best to have him. I said that I liked him so much. He was nice to me and so on. It came to a point that he also said that he liked me too. But he could not give up his partner for me. The feeling was mutual. I liked him and he liked me. I became contented with that kind of set-up for a month or two.

Eventually, I became more demanding. I wanted to see him and have a date with him. He always said no as an answer. He kept on telling me that he was busy in school and with his partner. I told him that if he really wanted to see me, he would make ways to meet me up. But he did not exert any effort to see me. So I started nagging him about it as if I were his partner. As I said, I became more demanding. I wanted him to fill in all my needs for a partner. We always had an exchange of arguments, a never-ending one, until I realized I should stop this because it would go nowhere. I told him not to text me anymore. Or, in other words, I wanted to cut off our communication lines.

I did not know what kept me attached to him and vice versa. Our communication lines have become open after 3 months of not talking to each other. This time, it is clear to both of us that we are just friends. But I could not help liking him still. As far as I remember, I told him that I still liked him just to make things clearer. During those times that we met and had a friendly date, I felt that I was being cared for by a “partner”. I appreciated everything that we did during our friendly dates. It became a vicious cycle. I liked him more and more.

Since both of us are of same age, we became busy when we were in our fourth year in college. But I think, I got busier. And as time went on, I rarely talked to him via SMS. I even lost my appetite for him. I treated him the way he treated before (the least priority). We had not seen each other for more than 6 month until he asked me out last July. I invited him to visit my office. After work, we would go and eat out. The moment I saw him, I just wanted to say “Hi! Thanks for the time but I think I do not want to spend more time with you now.” When I thought of this, I knew that I was over him. I do not like him anymore. I do not need someone like him to be inspired. I do not need someone who will treat me as his last priority. I do not need a so-called friend if he cannot be a real friend to me. I am over him. Indeed.

Now, he was just one of the guys I used to like. Nothing more. Nothing less.

Bakit nga ba dapat akong makakita ng taong HOT?

Di ko alam kung dapat akong maasar. Nakakita ako ng 2 super HOT na guys ngayong araw na ito.

Teka, paano ko nga masasabing HOT. Gusto ko kasi matangkad. At magandang magdala ng damit. Super HOT na sa akin yun. Eh kaninang tanghali, may nakita akong super hot. Cute. Matangkad. Grabe, nainggit ako kung paano niya dalin ang pananamit niya. Ngayong gabi naman pauwi ako, eh may nakasalubong ako sa kanto namin. Ang hot niya rin. Cute din. Wala na akong masabi. Pero di ko natitigang mabuti dahil naglalakad kaming pareho. Sayang. hehe!

Bakit nga ba may mga taong uber HOT! Nakakaasar. hehe!

He made my day!

Pagkauwi ko, may nagsend ng message sa akin using YM. Nag-hi. The second message came from him again asking someone kung kilala ko ba. Siyempre kahit pagod na pagod ako kasi kakauwi ko lang ay nag-online na lang ako agad. Minsan lang talaga kami magkausap. As in very rare ito. Kaya I always grab the oppurtunity na pwede akong makipagkwentuhan sa kanya. Super busy kasi yun. Doctor kasi. Habang ginagawa ko ang blog na ito ay online siya.

Eto pa ang nakakatawa, inadd niya ako sa Facebook! Eh kahapon lang I looked for him sa facebook kung may account na ba siya. Pero unfortunately, wala pa. Ngayon, biglang nakita ko sa friends request, inadd niya ako! Parang naalala ko pa, super tagal ko na siyang inadd sa friendster pero until now di niya pa ako na-add, pero ayun inadd na niya ako sa facebook. Ang nakakatuwa sa kanya, siya lagi ang nagri-reach out sa akin. Well, I always try to text him kaso dahil sa sobrang busy niya, hindi siya nakakapag-reply at di rin siya madalas nakakapag-online. Ang nakakatuwa and I have to admit it na nakakapagpakilig sa akin eh yung pagPM niya sa akin sa YM. Laging "Hi ..." with smiley pa minsan. I really appreciate that. Kasi... basta, crush ko kasi siya dahil sa sobrang smart niya at masayang kausap. Well, sabi nga nila nameet ko ang taong makakapagstimulate sa akin intellectually.

Sadly, I really think na straight siya. Pero it does not really matter. Okay na sa akin na we talk even seldom na nga. Masaya ako ngayong gabi kahit pagod ako from work. Sana mapasyal ulit siya sa workplace ko at makita at makapagkwentuhan ulit ako sa kanya. :-)

Status: Has no friend!

Habang pauwi na ako galing sa work, nakasabay ko sa bus yung high school friend ko. Well, one of my closest friends before. Pero, dahil na rin magkahiwalay kami ng college sa university kung saan kami nag-aaral, eh nagkaroon na siya ng new set friends. And, feeling ko mas close na talaga siya dun. Di na rin kami nagkakatext or nagkakausap sa phone. Ayaw ko nang ako ang unang nagrireach out kasi nakakapagod na. Even isang simpleng text tulad ng "Kumusta na?" eh wala ako natatanggap mula sa kanya.

Mukha bang nagdadrama ako? Ramdam ko kasi talaga ang paglayo niya sa akin bilang kaibigan niya dati. Kanina, wala lang. Ang treatment ko sa kanya ay parang ordinaryong kakilala na lang. Ewan ko ba, feeling ko talaga wala akong closest friend. Nagkwento siya about her closest friend ngayong college na about to migrate na sa States. Aalis na this Monday. Umiiyak daw siya dahil sobrang lungkot nang pag-alis nung friend niya na yun. Naisip ko lang bigla, kung ako kaya ang magmamigrate, iiyakan din kaya niya ako? Malulungkot din kaya siya tulad nang pagkalungkot niya ngayon? I really doubt na Yes ang sagot niya...

Stupidity

Naging busy ako these past few days. Ang dami kasing kailangang gawin. Eh, sa dami nun, sa Facebook lang ako laging nakakapag-surf kapag online ako. Tapos, kahapon, gusto kong magblog. Di ko alam kung bakit, pero may mga ideya sa utak ko na gusto kong ilabas dito.

Kaya ang ginawa ko, nag-online ako. Nang magsasign in na ako, mali raw ang password ko! Nalimutan ko rin yung email na gamit ko rito. Di ko sigurado kung may underscore o wala. Nalito ako bigla dahil na rin sa tagal kong hindi nakakagawa ng blog. Nakasampung beses akong mag-sign in pero laging failed! Mali ang username ko ata. Mali rin ata ang password ko. Di ko alam kung bakit ako nalito. I tried every possible combination, pero I failed. Kaya di ako nakapagblog kahapon.

Tonight, I tried it again. (Kung gagana nga.) Ayun, isang try pa lang, gumana agad kaya nakapagpost ako ng blogs ko ngayon! Stupidity nga naman. hahaha!

Facebook Mania in Town

I noticed that this social networking site has become a mania already! Many really got hooked with this site. Perhaps, it's because it's not just like Friendster but it offers more applications like games.

It sounds so funny when you hear people talking about these lines:

"Hoy! Bilin mo na ko. Sige na. Bilin mo na ko sa Friends for Sale!"

"Nakabili ka na ba ng lupa? Ako meron na. Kaso, wala pa akong buto ng talong."

"Uy, bakit ganoon ka? Di mo raw inaadd yung Mama ni ... sa Facebook."

Grabe, even parents and other oldies are getting addicted with this. Mas nakakatawang marinig kung oldies na ang nag-uusap tungkol sa games and other applications sa Facebook.

Truly, this site has become a part of life nowadays of people. They cannot withstand a day without checking their accounts, or even playing Mafia Wars or checking out their farms.

Thank God, because I am not really into games. I just like commenting on people's status whenever they are intruguing. Plus, I get to add my crush back in high school! lols.

What should I do now?

Lately, I've been thinking about my being single-blessedness. I've been single for two years now since my last relationship. I'm missing to have a special someone. I'm missing to have someone I will care about. I'm missing everything when in a relationship.

My last relationship was very meaningful to me. It was my first relationship when I thought maturely. I've started to think that relationship is a commitment and is not just about having someone to have sex with. He was so sweet. And, every time I was with him, I felt like I was really happy. It was so sweet of him when he went to school to fetch me. I loved hearing his stories. It was as if perfect.

But everything has need to come to an end. We broke up. He was still "playful." Actually, he is a year younger than I am. He was still immature. He did not want talk about serious things about our relationship. I caught his messages with someone inviting him for sex. It really got into my nerves that time. And he was insisting that it was nothing. I did not even hear him say sorry for what he did. It really ruined everything I had for him. I still loved him then but how could I trust someone like him if he did not know when to apologize when he owes one.

After that relationship, (if he considers it as one) I got fed up. Why did it happen when I was ready to be mature enough to handle a relationship? It was unfair. But, I do not consider it as karma. It was just that I met the wrong person when I was about give my all.

I am still waiting. 2 years and counting...

By the way, out of desperation, I tried to have online chat in IRC in the past couple of days. I was able to talk to 3 people, whom I thought were decent and sensible enough. But then, nothing beyond that happened. It was all online chat. I even tried to use my G4M (now, Planet Romeo) again after being stagnant for a year already. I sent messages to those whom I thought were sensible and were not after-sex-only type. Of course, most of them would ask my pictures. By the way, I did not post my pictures in my account. So, when I sent them, I got no replies already! ahaha! Oh well, that's life. But I have to admit it, it gives me some dabs of depression right now. Maybe, that's why I wrote this. (I cannot write something if I were not motivated.)

So now, the question is, what should I do now?

Busy as a Bee

Ngayon ko lang na-update ang blog ko. Super busy last week. Ang dami kong inasikaso para sa work. Pasensya naman.

Ngayon naman, may kailangan akong i-rush na raket. Pera din kasi ito. Sayang naman. Nilabas ko lang talaga yung asar ko sa lalaking iyun sa BIR.

Ang daming gagawin this week na naman. Buti na lang walang pasok bukas.

Government Employee Syndrome

Siguro naman, lahat ng makakabasa nito eh sasang-ayon sa akin na marami ang mga employado ng gobyerno na napakasungit, napakasuplado, at napakamainitin ng ulo. Tama naman ako diba?

Nakukuha naman siguro nila ang sweldo nila sa tamang oras. Kung hindi man, nagwala na ang mga iyon lalo na't maliit ang sweldo ng mga taong yun. Malamang ay alam na nila nang pumasok sila sa ahensya ng gobyerno na maliit lang ang sweldo nila doon. Tinanggap pa rin nila ang trabaho. Pero hindi naman nararapat na maging ganoon ang ugali ng karamihan sa kanila. Nakakaasar kasi talaga.

Noong nakaraang linggo nagpunta ako sa isang opisina ng BIR. Oo, mag-uumpisa na akong magbayad ng buwis. (At medyo nalalakihan talaga ako sa kinakalatas na buwis sa sweldo ko, pero ang daan namin sa labas eh bako-bako pa rin. Buti pa ang mga squatters eh napapagawaan ng relocation sites.) Isang oras bago magtanghalian eh nakarating na ko sa BIR kasama ang kaibigan ko. Siyempre, bilang first time ko eh, nagtanong agad ako. Mali yung pinuntahan kong una. TIN CARD kasi ang nakalagay. Kaya, akala ko doon kukuha ng TIN. Hindi ako pumila agad, nagtanong muna ako. Tinanong ako ng lalaking ito kung saan ako nagtatrabaho. At, dahil nakaramdam ako ng kasungitan sa pananalita niya, with conviction talaga nang sinabi ko kung saan ako nagtatrabaho! Mukhang nasupalpal ko siya noon. So, 1 point na ko! hahaha!

Around 15 minutes lang ang inantay ko para makakuha ng TIN. Pero sa tingin ko eh mas madali yun kung hindi nakikipagkwentuhan yung nag-aasikaso noon sa loob ng opisina. Pagkatapos noon, pumila na ako sa TIN CARD dahil yun na ang next step pagkatapos kong makakuha ng TIN. Another 15 minutes na naman ang inantay ko. Medyo mahaba na kasi ang pila at mabagal kumilos ang masungit na lalaki na ito. Nang ako na ang nakasalang, kinuha niya yung form ko at sabi sa akin bumalik na lang ako pagkatapos ng 2 araw. Naasar lang ako dahil nag-intay ako ng 15 minutes eh wala pa akong mapapala. Sana, inabot ko na lang sa kanya. Sa madaling salita, umuwi na ako pagkatapos noon. Wala akong ideya kung ano ang itsura ng isang TIN CARD kaya akala ko plastic siya, maganda, etc. Kaya medyo na-excite pa ako sa pagbalik ko doon.

Nagdalawang isip pa ako kung babalik pa ako ulit sa BIR dahil tinatamad akong pumunta dahil medyo malayo at alanganin sa biyahe ko pauwi. Pero dahil sa excitement ko, napilitan akong pumunta pa rin. Kaya ayun. Napadpad na naman ako sa BIR. Ang tumambad na naman sa akin eh yung masungit na lalaki. Wala akong choice dahil siya ang nag-iissue ng TIN CARD. Sa madaling salita, pumila ako. Pang-lima ako. Pero naging mabilis ang usad dahil nga pinapabalik niya pagkatapos ng 2 araw. Ako na dapat ang susunod sa lalaking nauna sa akin, pero nagtagal siya dahil hinahanap pa niya yung TIN CARD niya sa isang basket. At medyo nanlumo ako nang makita ko na isang maliit na piraso ng board paper lang pala yun! Kala ko may picture taking pa, ang cheap talaga. Nag-antay ako ng mga 3 minutes. Ang tagal nung lalaki. Tapos tinanong ako nung masungit na lalaki kung ano raw ang pinunta ko dun, sabi ko ike-claim ang TIN CARD. Tapos tinanong ako kung kailan daw ako ng punta. Sabi ko, noong Lunes pa. Ang sabi niyo ngayon ako bumalik. Tapos, sabi niya, hanapin ko na lang dun sa basket na ang daming nakalagay na TIN CARDS!

Alam ko, base sa pagkakita ko sa basket, na hindi organized. Walang sistema. Binalewala ko muna. Sabi ko sa sarili, patience is a virtue (sometimes...). So, naghalungkat ako. 1 minuto... 2 minuto... hanggang umabot na ng 10 minuto... Wala pa rin! Nakakakita na ako ng JUNE 2008 na TIN CARD. Grabe, lumagpas na ata ako. Hinanap ko ulit dun sa nauna kong nahalungkat. Tapos, sa asar ko, tinanong ko yung masungit na lalaki, PAANO HO BA ITO NAKAAYOS? Natawa na lang ako sa sagot niya, "Ahh. Kasi natatambak na dyan pag may naghalungkat eh." In short, walang sistema ang pagkaayos ng mga TIN CARDs na yun. 2 points na ako! Napahiya na naman siya.

Sa sobrang asar ko dahil di ko talaga makita, nagkukunwari na lang akong naghahanap. Tapos sabi ko, nung Lunes ko lang ho binigay sa inyo at ang sabi niyo ngayon ko balikan. Eh wala na ho akong makitang date dito na nung Lunes binigay eh. Dahil sa isang siglo na akong andun, hinalungkat niya yung mga forms na nasa table niya. LINTIK TALAGA! LINTIK! Andun pa sa table niya yung form ko, at wala pa yung TIN CARD na cheap! Nakakaasar talaga. Ang tagal kong nag-antay sa paghahanap sa wala. Napahiya na naman siya! 3 points na ko. Ang sungit kasi. Parang ako pa ang nabeblame dahil di ko makita, eh sila nga ang walang sistema.

Kung magsusungit lang sila sa mga mamamayan na dapat nilang pagsilbihan, nararapat lang na huwag na silang magtrabaho sa kahit anong ahensya ng gobyerno. Nakakairita kasi ang mga taong ganun. Ang kikitid ng mga utak. Hay...

Dapat atang bigyan ng parangal ang mga mababait na employado ng gobyerno kasi magigign extinct na sila.

Kabit-Kabit

Habang nagtatype ako ng 2nd blog ko, dumating 'yung asawa ng dati namin karpintero na nagtatrabaho ngayon sa Tita ko. Hindi raw umuuwi yung asawa niya sa kanila. Nasa 40-50 na siguro ang edad nung dati naming karpintero. Madalas na raw ang hindi pag-uwi nung asawa niya. At ang masama pa doon ay hindi na rin siya nagbibigay ng sustento o pera sa kanyang mga anak. Apat pala ang mga anak niya. Ang pinakamatanda ay kasing edad ko pa. Nagkekwento siya at hindi niya napigilang mapaiyak dahil sa kalagayan ng mga anak niya. Para sa kanya, ayos lang na mambabae ang asawa niya pero huwag naman daw sana pabayaan ang mga anak nila. Mahirap din kasi ang buhay nila.

Nagulat na lang talaga ako sa biglang pagdating niya rito, at naglabas ng sama ng loob sa asawa niya. Umalis sila ng Nanay ko at nagpunta sa Tita ko para magtanong kung may kasama raw bang kaibigan o babae ang asawa niya dahil madalas na ang hindi nito pag-uwi sa kanila.

Nakakalungkot lang ang mga bagay na ito. Kung kailan pa siya tumanda ay gumagawa pa siya ng mga bagay na ganito. Kung kailan pa may 4 na anak na siya at hindi pa nagsisipagtapos lahat ay gagawin niya ang ganitong bagay. Nakakaawa ang pamilya niya dahil sa kalokohang ginagawa niya.

Sigh.

Busy Week PLUS

Darn, I could not believe it. The week was over. I had been very busy this week. I had heaps of thing needed to do and a lot of people to meet up for consultations. They are all done now.

Sabi ko sa sarili noong gumawa ako ng blog na ito, bibigyan ko talaga ng time para makapagsulat ako kahit ng isang blog every other day. Kaso, ang hirap din pala kasi hindi ko naman alam ang mga pangyayari sa buhay ko. Madaming biglaan at nagiging matakaw pa sa oras. Kaya, madalas ay nagbabasa na lang ako ng blog imbes na ako ang magsulat ng blog para dito.

May mga tao from the corporate world na nameet ko last Tuesday. Una, may ipapaconsult lang. After nun, sa akin na pinagawa lahat na mga bagay na dapat sila ay gagawa. Tinanong ako kung magkano ang consultation, sabi ko 500. Eh papaano raw kung lahat ay ipagawa na sa akin. Nabigla talaga ako. Hindi ko naman kasi inaasahan. Tapos ang nangyari pa napa-oo na lang ako. Gusto ko naman yung topic na ipapagawa nila kaso medyo nakakastress nga lang. Tinanong ako magkano ba lahat kung ipapagawa nila lahat, sabi ko around 2,500. Tapos, sabi okay na raw, tapos kailangan ko pang i-explain sa kanila at ako pa ang pupunta sa workplace nila. Isarado na raw na 4,000 kasama na ang transportation fee doon. (E papano naman kaya yung effort diba?) Ako pa ang nag-adjust sa schedule nila kaya magkikita kami this week, sa halip na nasa bahay lang ako at nagpapahinga ay pupunta ako sa doon sa kanila.

Huli na nang nalaman ko na bigatin pala ang dalawang kausap ko. Yung isa eh lolo niya ang isang dating ambassador, tapos yung isa naman presidente ng isang kumpanya. Dapat ata nagbackground check muna ako bago ako nagpresyo. Feeling ko eh ang baba naman ng fee na sisingilin ko sa kanila. Kaso deal yun, at naclose na. Pero sabi nga, wag maging gahaman sa pera.

Sa loob-loob ko naramdaman ko kung paano kayang bilhin ng mga nasa corporate world ang oras ng isang trabahador nila, kung paano nila kayang kontrolin at hawakan ang buhay ng isang taong pinapasweldo nila. Medyo OA na siguro pero alam ko ganito ang mararamdaman ko kung magtatrabaho din ako sa mundo nila. Pero, maswerte ako. Hindi ko sila boss. Isang deal lang iyon. At pagkatapos, wala na. Tapos na ang usapanan. Isa ito sa mga rason kung bakit ako naging busy sa linggong ito, pero masaya naman kahit papaano kasi gusto ko nga yung topic na pinagawa nila.

Lesson of the story: Magbackground check muna bago magpresyo ng sisingilin. hahaha!

Ang Simula

Eto na. Matagal ko na talagang magsulat at gumawa ng isang blog na hindi kilala ng mga mambabasa ang katauhan ko. Gusto ko lang magkaroon ng isang blog na kaya kong sabihin lahat-lahat ng wala pretensyon.

Kailangan ko ata munang magpakilala... Ako'y isang hamak na lalaki na nagkakagusto sa babae at sa kapwa lalaki. Hindi ko naman problema ito kahit noong simula pa lang. Eto ako, tanggap ko naman.

Madalas akong nakakapag-online at nakakapagbasa din ng mga blogs ng ibang tulad ko. Nakakatuwa. Ang gagaling pa ngang magsulat ng mga nababasa ko. At karamihan sa kanila eh may mga minamahal na.

Eto na ang simula. Paglalahad ng mga kwento ko, ng mga saloobin ko, at mga istorya ng mga nakikita kong tao.

Ang simula.