Hindi ko na maalala kung ano ang itsura niya nang dumating siya sa bahay namin. Siguradong sobrang liit niya pa noon. Nakakatuwa. Masarap alagaan. Naging ulila na ako sa mga katulad niya kaya’t hindi ko talaga maiiwasang sabikin at matuwa nang lubusan nang makita ko siya.
Nasa elmentarya pa ako noon. Hindi ko matandaan kung nasa ikaapat o ikalimang baitang na ako noong dumating siya. Habang tumataas ang baitang ko sa eskwelahan ay nakikita ko rin ang paglaki niya, mula sa maliit at mukhang naghahanap nang kalinga hanggang sa nakakalakad na siyang mag-isa at nakakatakbo na nang mabilis.
Dumaan ang pagtatapos ko sa elementary at nandoon siya. Sa apat na taon ko na inilagi sa hayskul eh mas naging magkalapit kami. Siya ang madalas kong kalaro kapag nasa bahay ako. Siya rin ang lagi kong hinaharot. Madalas rin akong magpahabol sa kanya. Nakikipag-agawan sa kahit anong tela lalo na sa bola.
Kapag tinatamaan siya ng pagkakasakit ay hindi na ako mapakali kung ano ang gagawin ko sa kanya. Ang ginagawa na lang naming ay sinusubuan siya ng asukal para manumbalik ang lakas niya. Naaalala ko pa noon na gustong gusto niya ang MARIE, yung biskwit na mamiso pa dati at lagging isinasahog ng nanay ko kapag nagtitimpla siya ng bola-bola. Matamis din kasi at malutong. Kapag kumakain kami ng chichiria ay hindi niya matiis na hindi humingi sa amin. Siyempre, hindi rin naming matiis na bigyan siya.
Naaalala ko pa noon ay laging nasa labas siya at gusto laging pumasok sa amin. Madalas ko ring hinihila ang nguso niya at bigla naman siya kakawag para makakawala. Ako at ang tatay ko rin ang madalas nagpapasyal sa kanya sa labas at nagpapaligo sa kanya kada linggo.
Kapag gutom na siya, hindi maiiwasan ang pag-iingay niya. Minsan naaasar kami dahil sa ingay niya. Pero madalas, natutuwa pa kami dahil ibig sabihin noon ay dapat na naming siyang bigyan ng pagkain. Madalas din siyang mag-ingay kapag may taong tumatawag sa may gate namin at hindi niya kilala habang kumakawag ang buntot niya.
Kakaiba ang kulay niya. May pagkamala-beige ang balahibo niya sa tuktok o likod niya. Puti na ang kulay sa bandang tiyan at leeg. Minsan nga ay nagbubuhol-buhol pa ang balahibo niya sa may tainga dahil mahaba na at nababasa kapag pinapapaliguan siya. Maliit lang siya. Pero pahaba nang konti.
Lagi ko siyang kinikiliti at hindi mapakali ang kanya paa. Napapahiga pa siya noon. Tapos, bubuhatin ko siya parang sanggol. Hindi siya iimik. Nakatingin lang sa akin. Parang napakapayapa ng pakiramdam niya pag binubuhat ko siya.
Pumasok ako ng kolehiyo. Walang masyadong pagbabago. Medyo naging abala ako sa eskwelahan dahil sa sobrang dami nang ginagawa. Hindi ko na siya maasikaso gayun din ang pamangkin niya, isa pa sa alaga ko. Dumating ang Hulyo ng 2007. Binisita ko sa kulungan ang pamangkin niya. Gusto ko siyang pakainin dahil napansin kong hindi pa niya nagagalaw ang pagkain niya, nang hipuin ko siya ay malamig na siya at matigas na. Wala na siyang buhay. Nang nangyari yun, hindi ko na hinyaang nasa labas lang siya. Simula noon, naging tahanan rin niya ang tahanan namin.
Ilang buwan lang ang nakaraan ay nagkasakit siya. Mukhang latang lata siya. Ayaw kumain ng kahit ano. Puro asukal lang ang pinapakain namin sa kanya. Dinala namin siya sa pinakamalapit na doctor. Nagpablood test siya. Binigyan ng supplements sa pamamagitan ng inheksyon. Sabi niya, sa bato raw ang problema. Hindi na raw magtatagal ang buhay niya. Pero, binigyan pa rin siya ng gamut at bitamina. Hindi ko talaga tinigalan ang pagpapainom sa kanya ng gamot at suplimentaryang tabletas. Hindi rin nagtagal ay bumuti na rin ang pakiramdam niya. Gumaling siya. Tuwang-tuwa talaga ako noong panahon na iyon. Hindi ko inaasahan iyon dahil na rin sa sinabi ng doktor sa kanya. Mas lalo ko siyang pinahalagahan. Mas lalo ko siyang inalagaan. Mas lalo ko siyang minahal.
Nagtapos na ako ng kolehiyo at buhay pa rin siya. Halos nakita niya ang lahat nang pangyayari sa buhay ko mula sa huling mga taon ko sa elementarya hanggang sa nagkatrabaho ako ngayon.
Pag dumadating ako mula sa eskwelahan, siya ang unang sasalubong sa akin at hindi ako lalayuan habang naghuhubad ako ng medyas at sapatos. Gustong gusto niyang hinihimas ang kanyang ulo. Para siguro sa kanya ay lambing ko na iyon sa kanya. Pag tulog pa ako eh hindi siya mapakali at laging binibisita ang pintuan ng kwarto ko.
Nang dumating si Ondoy, pinasok nang baha ang loob ng bahay namin. Ikalawang beses pa lang itong nangyari sa amin. Kailangan kong ipasok siya sa kulungan noon dahil mababasa siya at malulubog sa baha. Madaling nawala ang baha noon sa amin. Pagkalinis naming ng bahay ay inilabas ko na siya. Nagmukhang matamlay na siya. Sinusubukan kong pakainin pero ayaw niya.
Ilang araw pagkatapos noon ay humina siyang kumain. Minsan pa nga eh kailangan ko pang subuan para kumain siya. Nagpabili pa ako sa nanay ko ng atay ng manok dahil yun ang paborito niya. Di naglaon eh naririnig na naming humuhuni siya na tila ba ay umiiyak. Pag hinihimas ko ang ulo niya ay tumitigil naman siya. Pero, lumala pa iyon. Nagigising kami tuwing gabi dahil sa sobrang lakas na ng iyak niya. Hindi na rin siya kumakain at hindi na rin siya makatayo. Gatas at tubig na lang ang ini-intake niya. Sa bawat pag-iyak niya, nahihirapan din ako dahil alam kong nahihirapan siya at wala akong magawa. Dinala namin siya sa doktor para magpakonsulta kung ano ang nangyayari sa kanya. Nagpablood test ulit siya. Sabi ng doktor eh may viral infection raw siya at matanda na rin daw siya kaya hindi siya makatayo. Nagbigay siya ng mga vitamins at gamot para sa buto. Puro supplements na lang daw ang pwede niyang ibigay.
Nang narinig ko lahat nang iyon, sinabi ko sa sarili ko na dapat ko nang tanggapin na kahit anong oras ay pwedeng may mangyari na sa kanya. Sobrang nalungkot ako. Naiisip ko yun pag nasa bus ako. At muntikan na akong maluha. Mahal ko lang nang sobra ang alaga ko. At hindi ko pa matanggap kung ano man ang mangyayari. Ilang araw din kaming napuyat nang nanay ko sa pag-aalaga sa kanya kapag umiiyak siya sa medaling araw.
Nang pinainom ko na siya ng mga tabletas na nireseta ng doktor, parang mas lumala ang nararamdaman niya. Hinihingal siya lagi. Parang hirap na siyang huminga. Ayaw na ring uminom ng gatas na binibigay ko gamit ang hiringgilya. Hindi na rin siya mapakali. Umuungol na rin siya madalas. Sa mga panahong ito, hindi ko na alam kung ano ang dapat kong maramdaman. Gusto kong dugtungan pa ang buhay niya kung kaya ko. Hindi ko matanggap na sobrang bilis ng mga pangyayari. Hanggang sa isang umaga bago ako pumunta sa trabaho, binuhat ko siya at bigla siyang umihi. Nagulat ako nang nakita ko na may dugo nang halo ang ihi niya. Mas lalo akong nalungkot doon. Nahihirapan na ako para sa kanya. Alam kong hirap na hirap na siya sa nararamdaman niya.
I really prayed that night. I told God not to give more burden to my beloved pet. I cried really hard. The next day, she seemed so weaker. She did not want to intake any liquid anymore. But still, I was trying to give her milk. I was forcing her really. I was hoping for a miracle that time. I kept myself busier that day to divert my attention. I was getting more and more depressed with what I had seen. I knew very well how painful it was for her to experience that. When the afternoon came, she was asleep. I finished my dinner and she was still sleeping. I tried to wake her up but she was not responding anymore. She was “comatose.” I went to my room. I cried again. The time was nearing. She would be bidding farewell to us anytime. I did something to divert my attention then my mother called me.
Tinaas niya ang ulo niya. I held her in my arms. Nakita ko na naghihingalo na siya… na malapit nang malagutan siya ng hininga. Ang bilis ng lahat ng pangyayari. Hinahabol niya ang hininga niya. Isang hinga. Isa pang hinga. Sumubsob na siya. Hawak ko pa rin siya. Umiiyak na ako ng panahon na iyon. Hindi na siya humihingi. Sinubukan kong pakinggan ang kung tumitibok pa ang puso niya. Pero wala na. Iniwan na niya kami. Tapos na ang lahat ng paghihirap niya.
I cried really hard. My mother did too. My pet dog for more than a decade just passed away last 22nd. Now, I still feel empty. I always look forward when I wake up that I will see her outside the door of my room. But everything will not happen again. She’s gone. And, she will never come back. But her memories live on. She is one of my beloved dogs. She was my friend who loved me unconditionally.
As of now, I am not yet ready to have a new dog. I am not ready to get attached with a new pet. It really hurts when they leave.
Behind the silence
7 months ago
Posts
