Which Road to Take?

Yes. At last, may kasunod na ang blog ko last February pa. Ibig sabihin ngayon lang ako nagkaroon ng dahilan para makapagsulat.

Kahapon habang ako ay nasa bus pauwi, marami akong bagay na iniisip. Parang hindi na ako masaya sa ngayon. May mga bagay akong gustong gawin pero hindi ako binibigyan ng pagkakataong gawin ito. May mga bagay din akong nakikita na sa palagay ko ay hindi tama. O minsan parang napaka-perfectionist at idealistic ko lang talaga? May mga taong dati ay iniidulo ko pero ngayon ay hindi na dahil nakikita ko na ang ibang mga gawain at ugali nila. Hindi ko alam kung bakit biglang ang mga bagay na ito ang mga tumatakbo sa isip ko ngayon.

Gusto kong magtrabaho sa Makati. Kahit ano. Basta makapag-ipon ako at makabili ng kotse. Pangarap ko talagang makabili ng kotse. At gusto ko na ring manirahan sa Makati. (Dahil dito sa amin sa Makati - remember the Binay ads... )Gusto ko ring maranasang makapagsuot ng mga corporate attire - naka-long sleeves at leather shoes. Parang ang saya na papasok ako na nakaganito at uuwi rin na ganito ang suot. Makikipagsiksikan din sa MRT. (Actually, ayaw ko ng siksikan pero pakiramdam ko eh karanasan din ito.)

I'm earning well as of now. But I don't think I fit in this world. I need more patience. I can't leave my work until 2012. Tagal pa! I hope something significant happens in the near future to help me decide which road to take...

Ngayon, sobrang haggard ako. Sa work. Sa studies. Gusto kong mag-unwind. :-|

(No) Love. Love. Love.

Yes, it's the big day tomorrow. It's V-day!

So what? LOL

It's been 2 years and 3 months of being single. During my first two years after my last relationship, the feeling of being alone is alright. It's still tolerable. But now, I suddenly feel this incompleteness and emptiness inside of me.

This is reality. It's so hard to find serious guys, to find guys who will fit in with my personality, to find guys who are honest and loyal. Ang hirap.


Pero still, I am hoping. Ayaw ko lang talagang dumaan ang February 14 bukas. hehe! Di ba pwedeng pagkatapos ng 13 eh 15 na lang? :-)

Maligayang araw ng puso sa mga inlab. Sa mga hindi, magmukmok na lang tayo. :-D

When Depression Takes Over Me

Kahapon, may parada ng Sto. Nino sa amin. Aktibo lang talaga ang lugar namin sa mga gawain sa simbahan. Nanood ako kasama ng Nanay ko, Tita ko, mga pinsan. Ang nakakatuwa lang talaga eh ang pakikipaglaban ko sa ibang nanood sa pagkuha ng mga palaagaw ng mga kendi sa daan. Natatawa rin ako sa sarili ko. Biruin mo, sa laki kong ito nakikipag-agaw pa ako sa mga bata. Pero, in fairness, nakadami rin ako sa nakuha kong mga kendi. Hindi naman para sa akin yun, pero para sa mga maliliit kong mga pinsan. At eto pa ang nakakatawa, siyempre, hindi mawawala ang mga oportunista na may balak tumakbo sa halalan. Sobrang galanteng mamigay ng mga kung anu-ano para sa mamamayan para maramdaman ang kanilang presensya. Para ngang gusto kong maglagay ng karatula o plakard na "Oportunista ka!". Naku, lumalabas na naman ang pagiging iskolar ko ng bayan. hehe

Pero pagkatapos nun, ewan ko ba. Biglang sinakop ako ng kalungkutan. Di ko rin maintindihan sarili ko kahapon. Pagkauwi ng bahay eh yun na ang naramdaman ko. Wala naman talaga akong iniisip nun. Bigla na lang sigurong naisip ko na more than 2 years na akong walang love life. Nasentro din kasi ako sa pag-aaral ko at ngayon sa pagtatrabaho. Hindi ko muna inintindi ang LOVE LOVE LOVE. Eh, wala rin namang lumalapit. At may lumapit nga, sinaktan lang naman ako at iniwan ako sa ere.

Yun siguro yung naramdaman ko. Malungkot ako kasi nag-iisa ako. Hanggang ngayon...

We know very well that most people are superficial. I feel that I'm unattractive. Isa yun siguro sa isang mga dahilan kung bakit until now I'm single.

Gusto kong ma-engage sa sports like badminton and swimming. Ang problema ko lang talaga wala akong kasama. Gusto ko ring mag-gym to lose weight. I gained weight since for the past couple of years. (Di ko naman dream maging buff pero I just want to lose weight...)

Sigh. Minsan ayaw ko nang isipin ito. Pero, there's no way to escape this. I have to deal with this whether I like or not.

LoVe lOvE LOve

Hmmm.

I suddenly feel the hunger for love.

I suddenly feel lonely.

I suddenly feel depressed.

I suddenly feel soooo alone for a long time...

As Kris Aquino always say, LOVE LOVE LOVE!

I'm starting to like You...

I always talk to someone right now. He's working as an accountant somewhere in Makati. Night shift. The good thing is I have been always sleeping late at night since I entered college. We talk or sometimes just exchange messages. I think it's been a month already since we first had our first chat. He's sensible. That's why he got my attention. He's really okay. He values his family (well, except his father).

Now, I'm starting to like him. Even though I was having second thoughts to inform him about that, I still told him that I'm starting to like him. Anyway, it's still LIKE. And, it's still in the process of liking him. When I told that to him, he said nothing in reply. So, I told myself, "Okay... At least I told him what I'm feeling." I think I'm mature enough to have the courage to tell that to him.

By the way, he's not yet inviting me to see him. He knows my work and study load. Maraming araw na free ako. So, siguro, he has no reason not to invite me. Unless, di niya ko gustong makita. hehe

I really do not know where this is going to. But, as of now, I am trying not to get used with his presence. Mahirap na. I easily get attached with people I like.