Busy as a Bee

Ngayon ko lang na-update ang blog ko. Super busy last week. Ang dami kong inasikaso para sa work. Pasensya naman.

Ngayon naman, may kailangan akong i-rush na raket. Pera din kasi ito. Sayang naman. Nilabas ko lang talaga yung asar ko sa lalaking iyun sa BIR.

Ang daming gagawin this week na naman. Buti na lang walang pasok bukas.

Government Employee Syndrome

Siguro naman, lahat ng makakabasa nito eh sasang-ayon sa akin na marami ang mga employado ng gobyerno na napakasungit, napakasuplado, at napakamainitin ng ulo. Tama naman ako diba?

Nakukuha naman siguro nila ang sweldo nila sa tamang oras. Kung hindi man, nagwala na ang mga iyon lalo na't maliit ang sweldo ng mga taong yun. Malamang ay alam na nila nang pumasok sila sa ahensya ng gobyerno na maliit lang ang sweldo nila doon. Tinanggap pa rin nila ang trabaho. Pero hindi naman nararapat na maging ganoon ang ugali ng karamihan sa kanila. Nakakaasar kasi talaga.

Noong nakaraang linggo nagpunta ako sa isang opisina ng BIR. Oo, mag-uumpisa na akong magbayad ng buwis. (At medyo nalalakihan talaga ako sa kinakalatas na buwis sa sweldo ko, pero ang daan namin sa labas eh bako-bako pa rin. Buti pa ang mga squatters eh napapagawaan ng relocation sites.) Isang oras bago magtanghalian eh nakarating na ko sa BIR kasama ang kaibigan ko. Siyempre, bilang first time ko eh, nagtanong agad ako. Mali yung pinuntahan kong una. TIN CARD kasi ang nakalagay. Kaya, akala ko doon kukuha ng TIN. Hindi ako pumila agad, nagtanong muna ako. Tinanong ako ng lalaking ito kung saan ako nagtatrabaho. At, dahil nakaramdam ako ng kasungitan sa pananalita niya, with conviction talaga nang sinabi ko kung saan ako nagtatrabaho! Mukhang nasupalpal ko siya noon. So, 1 point na ko! hahaha!

Around 15 minutes lang ang inantay ko para makakuha ng TIN. Pero sa tingin ko eh mas madali yun kung hindi nakikipagkwentuhan yung nag-aasikaso noon sa loob ng opisina. Pagkatapos noon, pumila na ako sa TIN CARD dahil yun na ang next step pagkatapos kong makakuha ng TIN. Another 15 minutes na naman ang inantay ko. Medyo mahaba na kasi ang pila at mabagal kumilos ang masungit na lalaki na ito. Nang ako na ang nakasalang, kinuha niya yung form ko at sabi sa akin bumalik na lang ako pagkatapos ng 2 araw. Naasar lang ako dahil nag-intay ako ng 15 minutes eh wala pa akong mapapala. Sana, inabot ko na lang sa kanya. Sa madaling salita, umuwi na ako pagkatapos noon. Wala akong ideya kung ano ang itsura ng isang TIN CARD kaya akala ko plastic siya, maganda, etc. Kaya medyo na-excite pa ako sa pagbalik ko doon.

Nagdalawang isip pa ako kung babalik pa ako ulit sa BIR dahil tinatamad akong pumunta dahil medyo malayo at alanganin sa biyahe ko pauwi. Pero dahil sa excitement ko, napilitan akong pumunta pa rin. Kaya ayun. Napadpad na naman ako sa BIR. Ang tumambad na naman sa akin eh yung masungit na lalaki. Wala akong choice dahil siya ang nag-iissue ng TIN CARD. Sa madaling salita, pumila ako. Pang-lima ako. Pero naging mabilis ang usad dahil nga pinapabalik niya pagkatapos ng 2 araw. Ako na dapat ang susunod sa lalaking nauna sa akin, pero nagtagal siya dahil hinahanap pa niya yung TIN CARD niya sa isang basket. At medyo nanlumo ako nang makita ko na isang maliit na piraso ng board paper lang pala yun! Kala ko may picture taking pa, ang cheap talaga. Nag-antay ako ng mga 3 minutes. Ang tagal nung lalaki. Tapos tinanong ako nung masungit na lalaki kung ano raw ang pinunta ko dun, sabi ko ike-claim ang TIN CARD. Tapos tinanong ako kung kailan daw ako ng punta. Sabi ko, noong Lunes pa. Ang sabi niyo ngayon ako bumalik. Tapos, sabi niya, hanapin ko na lang dun sa basket na ang daming nakalagay na TIN CARDS!

Alam ko, base sa pagkakita ko sa basket, na hindi organized. Walang sistema. Binalewala ko muna. Sabi ko sa sarili, patience is a virtue (sometimes...). So, naghalungkat ako. 1 minuto... 2 minuto... hanggang umabot na ng 10 minuto... Wala pa rin! Nakakakita na ako ng JUNE 2008 na TIN CARD. Grabe, lumagpas na ata ako. Hinanap ko ulit dun sa nauna kong nahalungkat. Tapos, sa asar ko, tinanong ko yung masungit na lalaki, PAANO HO BA ITO NAKAAYOS? Natawa na lang ako sa sagot niya, "Ahh. Kasi natatambak na dyan pag may naghalungkat eh." In short, walang sistema ang pagkaayos ng mga TIN CARDs na yun. 2 points na ako! Napahiya na naman siya.

Sa sobrang asar ko dahil di ko talaga makita, nagkukunwari na lang akong naghahanap. Tapos sabi ko, nung Lunes ko lang ho binigay sa inyo at ang sabi niyo ngayon ko balikan. Eh wala na ho akong makitang date dito na nung Lunes binigay eh. Dahil sa isang siglo na akong andun, hinalungkat niya yung mga forms na nasa table niya. LINTIK TALAGA! LINTIK! Andun pa sa table niya yung form ko, at wala pa yung TIN CARD na cheap! Nakakaasar talaga. Ang tagal kong nag-antay sa paghahanap sa wala. Napahiya na naman siya! 3 points na ko. Ang sungit kasi. Parang ako pa ang nabeblame dahil di ko makita, eh sila nga ang walang sistema.

Kung magsusungit lang sila sa mga mamamayan na dapat nilang pagsilbihan, nararapat lang na huwag na silang magtrabaho sa kahit anong ahensya ng gobyerno. Nakakairita kasi ang mga taong ganun. Ang kikitid ng mga utak. Hay...

Dapat atang bigyan ng parangal ang mga mababait na employado ng gobyerno kasi magigign extinct na sila.

Kabit-Kabit

Habang nagtatype ako ng 2nd blog ko, dumating 'yung asawa ng dati namin karpintero na nagtatrabaho ngayon sa Tita ko. Hindi raw umuuwi yung asawa niya sa kanila. Nasa 40-50 na siguro ang edad nung dati naming karpintero. Madalas na raw ang hindi pag-uwi nung asawa niya. At ang masama pa doon ay hindi na rin siya nagbibigay ng sustento o pera sa kanyang mga anak. Apat pala ang mga anak niya. Ang pinakamatanda ay kasing edad ko pa. Nagkekwento siya at hindi niya napigilang mapaiyak dahil sa kalagayan ng mga anak niya. Para sa kanya, ayos lang na mambabae ang asawa niya pero huwag naman daw sana pabayaan ang mga anak nila. Mahirap din kasi ang buhay nila.

Nagulat na lang talaga ako sa biglang pagdating niya rito, at naglabas ng sama ng loob sa asawa niya. Umalis sila ng Nanay ko at nagpunta sa Tita ko para magtanong kung may kasama raw bang kaibigan o babae ang asawa niya dahil madalas na ang hindi nito pag-uwi sa kanila.

Nakakalungkot lang ang mga bagay na ito. Kung kailan pa siya tumanda ay gumagawa pa siya ng mga bagay na ganito. Kung kailan pa may 4 na anak na siya at hindi pa nagsisipagtapos lahat ay gagawin niya ang ganitong bagay. Nakakaawa ang pamilya niya dahil sa kalokohang ginagawa niya.

Sigh.

Busy Week PLUS

Darn, I could not believe it. The week was over. I had been very busy this week. I had heaps of thing needed to do and a lot of people to meet up for consultations. They are all done now.

Sabi ko sa sarili noong gumawa ako ng blog na ito, bibigyan ko talaga ng time para makapagsulat ako kahit ng isang blog every other day. Kaso, ang hirap din pala kasi hindi ko naman alam ang mga pangyayari sa buhay ko. Madaming biglaan at nagiging matakaw pa sa oras. Kaya, madalas ay nagbabasa na lang ako ng blog imbes na ako ang magsulat ng blog para dito.

May mga tao from the corporate world na nameet ko last Tuesday. Una, may ipapaconsult lang. After nun, sa akin na pinagawa lahat na mga bagay na dapat sila ay gagawa. Tinanong ako kung magkano ang consultation, sabi ko 500. Eh papaano raw kung lahat ay ipagawa na sa akin. Nabigla talaga ako. Hindi ko naman kasi inaasahan. Tapos ang nangyari pa napa-oo na lang ako. Gusto ko naman yung topic na ipapagawa nila kaso medyo nakakastress nga lang. Tinanong ako magkano ba lahat kung ipapagawa nila lahat, sabi ko around 2,500. Tapos, sabi okay na raw, tapos kailangan ko pang i-explain sa kanila at ako pa ang pupunta sa workplace nila. Isarado na raw na 4,000 kasama na ang transportation fee doon. (E papano naman kaya yung effort diba?) Ako pa ang nag-adjust sa schedule nila kaya magkikita kami this week, sa halip na nasa bahay lang ako at nagpapahinga ay pupunta ako sa doon sa kanila.

Huli na nang nalaman ko na bigatin pala ang dalawang kausap ko. Yung isa eh lolo niya ang isang dating ambassador, tapos yung isa naman presidente ng isang kumpanya. Dapat ata nagbackground check muna ako bago ako nagpresyo. Feeling ko eh ang baba naman ng fee na sisingilin ko sa kanila. Kaso deal yun, at naclose na. Pero sabi nga, wag maging gahaman sa pera.

Sa loob-loob ko naramdaman ko kung paano kayang bilhin ng mga nasa corporate world ang oras ng isang trabahador nila, kung paano nila kayang kontrolin at hawakan ang buhay ng isang taong pinapasweldo nila. Medyo OA na siguro pero alam ko ganito ang mararamdaman ko kung magtatrabaho din ako sa mundo nila. Pero, maswerte ako. Hindi ko sila boss. Isang deal lang iyon. At pagkatapos, wala na. Tapos na ang usapanan. Isa ito sa mga rason kung bakit ako naging busy sa linggong ito, pero masaya naman kahit papaano kasi gusto ko nga yung topic na pinagawa nila.

Lesson of the story: Magbackground check muna bago magpresyo ng sisingilin. hahaha!

Ang Simula

Eto na. Matagal ko na talagang magsulat at gumawa ng isang blog na hindi kilala ng mga mambabasa ang katauhan ko. Gusto ko lang magkaroon ng isang blog na kaya kong sabihin lahat-lahat ng wala pretensyon.

Kailangan ko ata munang magpakilala... Ako'y isang hamak na lalaki na nagkakagusto sa babae at sa kapwa lalaki. Hindi ko naman problema ito kahit noong simula pa lang. Eto ako, tanggap ko naman.

Madalas akong nakakapag-online at nakakapagbasa din ng mga blogs ng ibang tulad ko. Nakakatuwa. Ang gagaling pa ngang magsulat ng mga nababasa ko. At karamihan sa kanila eh may mga minamahal na.

Eto na ang simula. Paglalahad ng mga kwento ko, ng mga saloobin ko, at mga istorya ng mga nakikita kong tao.

Ang simula.